მარიამ წიკლაური - სახლი სოფლად

შემოდგომა - იკრავს ათას ოქროს გარსებს.

შემოდგომა - სკოლის ჟრიამულით სავსე.

შემოდგომა - ჟამი ქორწილის და რთველის,

შემოდგომა - ძალა და იმედი ჩვენი!

თუმცა მესმის ის ხმაც - სევდიანი, წყნარი -

სოფლის ბოლოს ჩვენი ძველი სახლის არის.

ზაფხულამდე ისევ მარტო რჩება ცისქვეშ,

თეთრ სიზმრებში, ვიცი, ბევრჯერ გვნახავს ისევ.

ცოცხალივით სახლსაც აფრთხობს სიმარტოვე,

ამბობს, -„ ნურასოდეს, ნუღარ მიმატოვებთ.

მიყვარს თქვენი ხმა და ლაპარაკის სმენა,

თქვენი სუნთქვით თბება ჩემი ძველი კერა“.

როცა ვტოვებთ ასე ჩარაზულს და მარტოს,

სახლიც ტირის უხმოდ, სახლიც ოხრავს, დარდობს.

პატარების მალე დაბრუნებას ნატრობს.

მის დარდს ბობორიკა კუთხე-კუნჭულს აქსოვს...

სხვენში ჩიტი ცხოვრობს და სინდიოფალაც,

სიხარულისათვის ეს სულაც არ კმარა...

თაგვიც დარბის იქვე, სახლის შორიახლოს

და ამხნევებს თურმე - "ნუ, ნუ დარდობ, სახლო!”

მაგრამ სახლი მაინც დარდობს, სცივა, რა ქნას?!

ზამთრის თოვლი უთბობს იმედების მარცვალს,

რომ სულ მალე ისევ ნახავს მზეს და ბავშვებს,

რომ ზაფხული მოვა - სიხარულით სავსე!