საით მიხვალ შემოდგომავ, შენი ჭრელი ქარებით, ფოთოლ-ფოთოლ, ფეხაკრეფით საით მიიპარები.
და უშენოდ დარჩენილს გაძარცვულ ბაღს გაანათებს დათრთვილული ფარჩები.
ფანჯრის მინებს დაორთქლავს, მიჭირს შენთან განშორება, დარდის სიტყვით ამოთქმა.
შენს უხილავ სამალავს, ვინ დაგხატა, ვინ დაგტოვა ფერადების ამარა?
რისთვის ჩამოიკაწრე, მერამდენედ შემატოვებ მოსალოდნელ სიმკაცრეს.
შენი ჭრელი ქარებით, ყველაფერი მავიწყდება, შენ რომ სულს ეკარები... |
პოეზიის გვერდი • • • • • • გივი ალხაზიშვილის პოეზია |