გრიგოლ აბაშიძე - კოდალა ციყვებთან

ათოვს წაბლს და ათოვს მუხას,

ტყე ფიფქებით დაბინდულა.

ციყვი თავის პატარებით

ფუღუროში შეყუჟულა.

შეფრენილა ხეზე ჩიტი

ხეკაკუნა, გრძელნისკარტა,

კოდალაა, ხომ იცანით?

უკაკუნებს, ხის კანს ფანტავს.

ამ ხმაურზე გამოვიდა,

ტყეს მოავლო ციყვმა თვალი.

- ხეკაკუნავ, გამარჯობა,

დაანებე ამ ხეს თავი,

მერე სხვა დროს მოიძიე

ეგ მატლები და ჭიები,

ნუ ხმაურობ, ეს-ესაა,

დავაძინე პაწიები.

მოდი, ჩვენთან შემობრძანდი,

არ ჩაგივლის ეგ დრო ფუჭად,

გაგათბობ და სადილადაც

რკოს მოგართმევ თხელნაჭუჭას...

ზის კოდალა ფუღუროში,

რკოს არჩევს და ციყვებს ართობს,

გარეთ თეთრი ზამთარია,

მდუმარე ტყეს მშვიდად ათოვს.