სოსო ნადირაძე - ზამთრის მონოლოგი

ცივა, სხეული გამომეფიტა,

მალე ყინულად გარდავიქმნები,

ისე დავეცი ლურჯ თვალებიდან

მცვივა და მცვივა თეთრი ფიფქები.

მეგონა უცებ გაიდარებდა,  

მაგრამ, როდესაც მთვარე იღვიძებს,

შიშისგან ვკვნესი ყველა კარებთან,

რომ არ მომტეხოს ფრთები სიცივემ.

მარტო დამტოვეს შეშლილ ქარებთან,

და ვერ ვუპოვე ტკივილს სათავე,

ახლა ბავშვებიც შეუბრალებლად

უამრავ მარხილს გამომაბამენ.

როცა გრიგალიც საქმეს მოილევს,

და ჩამომამტვრევს მტევანს მარჯვენას;

თითებს დავკიდებ, როგორც ლოლოებს,

ბოლო იმედის გადასარჩენად.

და, როცა ჟამი შხამიან ეკლებს,

ისე მომაყრის, როგორც კამათლებს,

მოვა ბეღურა და შიშველ მკერდზე

თავის პატარა ნისკარტს დამადებს...