ზურაბ კუხიანიძე - ბიჭები

საულვაშეზე გაუჩნდებათ ღინღლი და მალე

საიალაღოდ გაიწევენ, როგორც ხარები...

დედის ნაფერებ, ნაალერსებ ცეცხლიან თვალებს

სხვისი უბისკენ გააპარებენ.

გალაღდებიან და სხეულში იფეთქებს ჯიში,

თითქოსდა მართლაც უნახესო მათ გასაღები.

მამისგან ნასწავლ სადღეგრძელოს, ტოლებთან, ლხინში,

თავის ნათქვამად გაასაღებენ.

არ იკითხავენ, რა აწუხებს, რა ულხინს ოჯახს,

მათი გაფრენით ვინ იხარა, ან ვინ ეწამა...

დაიკოს ნატიფ თეთრ ხელებით დავარცხნილ ქოჩორს

სხვას მიუშვერენ გასაწეწავად.

ნათელ ნაკვალევს დაუტოვებს სახეზე წლები,

თუმცა თვალები არასოდეს არ ხუნდებიან.

და ბოლოს მაინც, ნაომარნი, დაღლილნი გზებით,

მშობელ კერასთან დაბრუნდებიან.

აღარ დახვდებათ აღარც დედა და აღარც მამა

და ბალღებივით ყრუ ქვითინი აუვარდებათ.

მაგრამ დაგმანულ, ცივ ფანჯრებზე, შხამად თუ წამლად,

იკანკალებენ შავი ფარდები.

მხრებს ჩამოყრიან, როგორც ქარით დალეწილ რტოებს,

დანამულ თვალებს შეავლებენ ეზოს ცირცელებს...

ისევ იტყვიან მამის ნათქვამ სადღეგრძელოებს

და დედას ისევ ცოცხალივით დაიფიცებენ...