ლადო სეიდიშვილი - თბილისი

თუ ვითვლებოდი, მეც ვიყავი ამ მიწის მკვიდრი,

ქალაქთან ერთად ვთენდებოდი და ვღამდებოდი;

მეც ავდიოდი მთაწმინდაზე ღმერთების კიბით

და ვნაყრდებოდი თბილისური მტვერის გემოთი.

ვეძებდი მთვარეს, მთვარე გვიან ამოდიოდა;

ამოდიოდა, მთაწმინდაზე ჩამოდიოდა;

ჩამოდიოდა, სატკივარი რამე სტკიოდა

თუ თვალებს სწვავდა, როცა ქალაქს კვამლი სდიოდა,

კვამლი დიოდა ბუხრებიდან, ცა კანკალებდა,

რადგან ციოდა, რადგან სითბო რჩებოდა ქვევით,

მათხოვარივით მომდგარიყო ყინვა კარებთან,

გამვლელ-გამომვლელს აწყდებოდა რომელიც რქენით.

თვალამრეზილი უცქეროდნენ მაშინ სონეტებს -

სიცივის გარდა ვერაფერი გამოიმეტეს.