ოთარ მამფორია - აღსარება მთაწმინდას

ჩამქრალ სანთელს ისევ ვანთებ,

გულზე დადნეს, მადლია,

მაგრამ მათაც მიღალატეს,

მე არ მიღალატია.

ბედი ვანდე მტრედის მართვეს,

მოფარფატე ფრთებიანს

აფრენამდე შორს წამართვეს,

მე არ წამირთმევია.

სევდას ვძლიე, ვკოცნე მთიებს,

დასალიერს ელვიანს,

მაგრამ გზები აღმირიეს,

მე არ აღმირევია.

ყრმობის ჰანგზე ხე რომ დავრგე,

მწუხრმა დაჰკრა ადრიან,

დამამადლეს, ლუკმა დავგმე,

მე არ დამიმადლია.

თბილისს - იმედს ტრფობის მღვიმეს,

მოციმციმე სხივიანს,

დამაცილეს და გამწირეს,

მე არ გამიწირია.

გულში - ბზარი, წყლულში შხამი,

თვალზეც ცხარე ცრემლია,

დამინგრიეს ის ტაძარი,

მე არ დამინგრევია.

სიტყვის მაცნე ჯვარზე მაცვეს,

ლექსმა ცოდვად მიწია,

ვერკი დასცეს, თუმც დააზრეს,

მე ხომ არ დამიზრია.

ბახუსს ვენდეთ მე და ნისლი,

თასი მზით შემისვია,

სხვამ თუ სხვისი შესვა სისხლი,

მე ხომ არ შემისვია.

საწუთროდან არ მიმქონდა,

უღალატო ძმის ძმობა,

ბოლოს მაინც სხვამ შესცოდა,

მე ხომ არ შემიცოდავს.

არ იქნა და არ გათენდა,

სული მაინც გაბრწყინდა,

ყველაფერი წამართვეს და

ვერ წამართვეს მთაწმინდა…

პოეზიის გვერდი   • • •     • • •   ოთარ მამფორიას პოეზია