გიორგი ლეონიძე - მაშ, რა ვუყოთ, პოეტებო...

გადეყარა ნარიყალას

ნაცრიანი ბური...

ხაში,

ხილი

და თონიდან ამოყრილი პური.

თაბახი და საზანდარი,

მზე შინა და გარეთ -

ეგებება მზეს თბილისი

თავის ექვსი კარით...

***

მიეგებეთ,

ვინც დამწვარა,

როგორც საათნავა!

განა გიცდის სიყვარული,

ადგება და წავა!

მაგრამ ისევ ილაპლაპებს

მტკვარის ლურჯი გავა,

ქაშუეთის ჩუქურთმები

ფასკუნჯების თავად!

***

განა გასძლებს სიჭაბუკე,

ვაი, შენი ბრალი!

ხელებშუა გაქანდება,

ვით ნიაღვრის წყალი,

ისევ ისევ დამწიფდება

ვერის ბაღში ბალი,

აბანოდან ამაივლის

თვალციმციმა  ქალი.

***

განა ლექსი ლექსი არი,

თუ დარჩება მუნჯი?

პოეტებო,

გულსაც უნდა

ბერტყვა, როგორც ხურჯინს!..

ჰკივის თათრულ სიმღერებით

მწველი იეთიმ-გურჯი,

სწვეთს ღვინოში ჩაწობილი

ფიროსმანის ფუნჯი.

***

მიეგებეთ ოქროს მტვერში,

სიტყვა უნდა განდაგანა,

ბესიკსა და საათნავას

სიყვარული სწამდათ განა?

ხმაში უნდა ვეფხვის ძალი, -

სამაია სამთაგანა!

***

მაგრამ ლექსი გადურჩება

იმ ძველ ნააჩრდილარს?

სახედარზე წითელ ბოლოკს

და ჭიანურს მტირალს,

მეტივეს და თივის ურემს,

წყნეთურ მაწვნის ქილას? -

მაშ, რა ვუყოთ, პოეტებო,

ამ თბილისის დილას?