გაბრიელ ჯაბუშანური - თბილისის დილა

ჩამომიჯდება დილა კალთაში,

ვით ჩვილი ბავშვი უტკბილეს დედას,

ხედვას გამიხსნის სხივთა კაშკაში, -

მიწას ვხედავ და ზეცასაც ვხედავ...

მზერის სიმაღლე ენას ამიდგამს,

რომ გრძნობას ჰანგი მივუსადაგო,

ხოლო თბილისი თიმსარს ჩამითქვამს

და უმალ დამსვავს ლექსის ქადაგად.

ვბორგავ, ვბუბუნებ, როგორც მინდია,

მზეს ერთვის ჰიმნთა ამანათები

და მეც პროსპექტზე მზისებრ მივდივარ, -

სიტყვით სამყაროს გამნათებელი.