გავარვარებულ შუბლით ვეყრდნობი ფანჯრის მინას, ღამეა, მთვარის შუქზე ძველი ბაგრატი ბრწყინავს.
ბროლ-ბადახში და ლალი, ვარ სილამაზით, ღვინით და სიყვარულით მთვრალი.
სული ამოძვრა კვნესით, ცისფერყანწელი ძმების შესანდობარი შევსვით.
(თანხმობა იყო სრული) დიდი აკაკის ლექსი, გალაკტიონის სული.
რიონი ზვირთთა ცემით, გაღმა ბუნდოვნად ჩანდა ბავშვობის ციდა გემი.
მოზღვავებულმა განცდამ, და ჩემდა უნებურად ეს აღსარება დამცდა:
ზღაპრის ქალაქთა დარო, მშვენიერების წყაროვ, ქართა მთრთოლვარე ქნარო.
შენს აღზევებას ვნატრობ ამ აპრილისთვის გმდლობ! ამ ვარდებისთვის გმადლობ!
ადრე დამჩაგრა ბედმა, მანდ დააბიჯებს თალხში ჩემი ძვირფასი დედა.
აღარ ვიქნები ოდეს, ეს ნაფერები ლექსიც ჩემგან სახსოვრად გქონდეს. |
პოეზიის გვერდი • • • • • • ენვერ ნიჟარაძის პოეზია |