დალილა ბედიანიძე - ო, შემოდგომის მთა გაწოლილა

ო, შემოდგომის მთა გაწოლილა, 

მთა გაწოლილა, თითქოს ვეფხვია. 

ციდან ჩამოდის ბროლი და ლილა 

და მთას მზის ცეცხლი შემოეხვია.

ო, ფოთოლცვენის დამდგარა ჟამი, 

ვათვალიერებ ჭაღარა მოყვრებს. 

ტყის ბილიკებზე გაისმის ჩქამი 

ტყესაც სურს თავის წარსული მოჰყვეს.

მზეზე ელავენ ღვინის ჭიქები, 

სუფრაზე დახტის ათინათები. 

მახსოვს, ოდესღაც თავს ჩვენც ვიქებდით, 

მახსოვს ქეიფით ღამეს ვათევდით.

დაშემოდგომდა, ვართ დაღლილები 

და სულს ვიბრუნებთ ერთურთის ნახვით 

და ვარსკვლავები, როგორც ღილები, 

ცის კაბას სწყდება ვნებით და ზრახვით.

ჩვენ მზე და მთვარე ერთად ამოგვდის, 

მთა გადაჭრელდა, თითქოს ვეფხვია 

და გეთხოვებით კვლავ გნახავთ როდის! 

სული სულს ცაში გადაეხვია.