მარიამ ხუცურაული - თოვს...

ძახველებში შაშვი ზის,

ჭახჭახებს და ქოთქოთებს,

რა იქნება, აქ მყავდე,

რა იქნება - მოთოვდეს...

ბეღურები ჟივჟივით

ბუმბლაობენ ბარდებში,

ახლა რომ გამეჩვენო,

ისე გამიხარდები,

ისე გამიხარდები...

ეჰ, ნეტავი ხვდებოდე,

ნეტავ, ვინ დაგვიბედა,

სულ მე მენატრებოდე?

თოვს. მინამქრა ქარბუქმა

ხომის გზა და ბილიკი.

მე წამოველ, შენ დარჩი, -

უჩვეულოდ, პირიქით...

მე მიყვარხარ, შენ - არა,

ბედმაც ასე ინდომა.

ზამთარს ბოლო არ უჩანს,

არც - ჩემს უამინდობას.

როგორ ცხოვრობ ქალაქში

ჩემი შორად გამშვები?!

ქოთქოთებენ ძახველზე

შემცივნული შაშვები...

თოვს. სიზმრის დარაჯებად

თეთრი მთები მარტყია,

მარტო გული, სულელი,

თითქოს შაშვის ბარტყია.

ხტის და ყირას გადადის,

ნეტავ რა ეჩვენება?

ნუთუ მოხვალ ხვალვე და

ორთავეს გვეშველება?..

თენდება და თოვს და ჰქრის,

სული ყელში გამჩრია

და ჩემს ბილიკს, უშენოს,

შაშვის ფეხი ატყვია...