კოტე კაკიტაძე - უთქვენობის რამდენი წელი გამიცდენია

უთქვენობის რამდენი

წელი გამიცდენია...

მახუნცეთში ვიყავი,

ვერ ავედი  ნენიას.

ამდენს ერთად ვერ შევძლებ,

ახლა უნდა ვუტიო,

გაისამდე შემინდობს

გულმოწყალე ფურტიო.

ენატრება ჩემს თვალებს,

სახე თქვენი, ნაოცი,

ის ჭრელკაბა გოგონაც,

პატარა მატაოცი.

მეჩემება ჩივებით

აკინძული ოდები,

სინორი და ბორანი...

ძილში დანაბოდები...

გაყვითლებულ ფოტოებს,

ვარჩევ ნევრვებაშლილი,

ჩემი შავი ქოჩორი

თეთრითაა წაშლილი.

ჭრელი კაბაც გამქრალა,

სარეკს სულ სხვა აქანებს,

ნეტავ, როგორ შევბედო

საუკუნის მანქანებს?

გიდგათ  ძველი ტაბლები,

სამფეხი და ფეშხუმი?

ვითომ მართლა მიცნობენ

ჩირუხი და ბეშუმი?

თუ მიცნობენ, მაშინაც,

გულში ვინ რას გაივლებს?

არა, ვერ დავამძიმებ,

ჩემი სულით აილებს.

ჯვარზე ვკოცნი ქვის კეცს და

სულში ყრმობას ვატირებ.

ნუ დამზრახავთ, გაისად,

ხიხანისკენ ვაპირებ.

უთქვენობის რამდენი

წელი გამიცდენია!

მახუნცეთში ვიყავი!

ვერ ავედი  ნენიას!